Zijn we weer!

Lieve iedereen!

De tijd vliegt.. En wat gebeurd er veel!

Het is op dit moment 10.40 en ik zit aan mijn ontbijtje (cappuccino, gebakken ei en bananen lassi) in het pumpernickel café. Dit is een café/lunchroom in het centrum van Thamel (wijk in Kathmandu waar ik verblijf) wat vrij westers is en waar veel trekkers komen.

Over de cappuccino gesproken.. Is koffie gaan drinken een teken? Van zelfstandigheid? Van jezelf (moeten) redden?
Ik hoor altijd van mensen dat ze koffie heel vies vinden, tot op het moment dat ze op zichzelf gaan wonen... Dat de koffie dan opeens onmisbaar is in de ochtend..
Ik stond een week geleden op, en dacht.. Ik heb zin in koffie! (????)
Dus ik een coffee to go gehaald voordat ik maar het centrum ging, waar ik oprecht van genoten heb! Maar mijn volgende gedachte wel was.. Mila, jij lust helemaal geen koffie? Honderden koffie's heb ik gemaakt toen ik bij de bakker Bart werkte, David(collega) en ik probeerde dan wel eens een cappuccino te delen in de keuken.. Zo erg kon het toch niet zijn, maar na een slok trokken we allebei een verbitterd hoofd en belandde de cappuccino al snel weer in de gootsteen. Maar bij deze, ik zit nu bijna 6 weken in Nepal en ik lust koffie.
(Ik weet nou ook weer niet hoe boeiend die info is, maar als ik op Schiphol aankom verwacht ik dus een cappuccino)

De week voor mijn vrije week ben ik best veel in het children's Home geweest. Hierbij heb ik een intensief gesprek gehad met Pieter (de oudste).
Hij vertelde dat hij niemand kent van zijn familie, 'I am alone' zei hij. Behoefte aan contact met ouders of familie heeft hij niet, 'waarom zou ik iemand willen kennen, die mij hoort te verzorgen maar dat niet doet?'
Hierop vroeg hij of ik in god geloof, iedereen houdt zich hier streng aan zijn/haar religie dus voorzichtig vertelde ik dat dat niet het geval is. Als snel antwoord kreeg ik: yes, I agree! God is fake. 'zovaak heb ik gebeden, voor zoveel (belangrijke) dingen, elke ochtend, elke avond, keer op keer.. Nooit ben ik gehoord, hij is nep'
Wat ik hierop moest antwoorden wist ik even niet zo snel.. Jongetje van 15 met een mening van iemand van 40, gevormd door de strijd in zijn leven.

Ik ben de volgende dag naar bhat-batani gegaan en heb voor de meisjes en Barbie gekocht met jurkjes en hakken erbij, wat waren ze blij! 2 uur lang hebben ze er ervoor gezeten.. Jurkjes gekeken, gegiecheld en gewezen. Daarna moest de Barbie weg, alleen op zaterdag mag er gespeeld worden.. Voor de jongens had ik een spiderman gekocht, waar vanaf moment 1 volop gebruik van werd gemaakt (ik geef het een maand voordat hij kapot is).

Ze vroegen of ik dal Baath kwam eten (what else?), en natuurlijk stemde ik in. Children's Home is veel gezelligheid! Ik had een Beau monde in m'n tas zitten, die ik er om iets anders te pakken even uit had gehaald. Pieter was uitgebreid aan het kijken en toen er een lingerie reclame langskwam hoorde ik opeens 'oooooooooooh nice'. Tijdens het eten heeft tante (hun verzorger van ongeveer 40) in een hoekje je Beau monde zitten lezen, wat een ontzettend leuk gezicht was dat.

In het navyjoti zie ik kinderen vooruit gaan, en wat is dat leuk! Een jongen die vroeger nooit een instrument aanraakte, laat nu de gitaar niet meer los. Het einde van de les is tegenwoordig altijd een strijd omdat de gitaar stevig vast wordt gehouden en als hij de kans krijgt er keihard mee wegrent.

Wat je gaat doen met de les ligt aan hoe het kind zich voelt. De meeste kinderen hebben duidelijke dagen, er is bijvoorbeeld een jongetje die zodra je binnen loopt al bijna begint te huilen. Zn mond is aan het pruilen, en als je een ding verkeerd zegt begint hij te schreeuwen en te huilen en rollen de tranen over zijn wangen. De tranen die al de hele tijd klaar stonden in zijn ogen om bevrijd te worden (met pruilmondje), waar alleen even de: nee niet doen. Voor nodig was. -> op andere dagen schreeuwt hij ook, maar dan van blijdschap. (Wat er ook gebeurd, hij schreeuwt) (ik heb echt een hekel aan schreeuwen, maar sinds ik hier ben is het normaal geworden) (sorry als ik thuis alles ga schreeuwend doen). Dan pakt hij alle instrumenten op en gooit het neer op de grond, en dat allemaal uit blijdschap. (Zohé, accepteerde ze dat maar van mij als ik heel blij was,gewoon alles op de grond ging gooien).

Ik zie net dat ik al niet meer geschreven heb sinds ik het plan had om te gaan bungeejumpen.. We zijn dus weer 2.5 verder, maar mn ipad oplader is kapot en alle opladers die ik hier koop doen het voor maximaal een uur..

Sooo BUNGEEJUMPEN!!

Om 6 uur sochtends moesten we aanwezig zijn.. In alle vroegte (voor sommige mensen normaal om op te staan maar voor mij toen ik nog in Amsterdam was de tijd om dagelijks thuis te komen, in een donnerzaak te hangen op centraal station, of nog in de club te staan). daar kregen we een droge croissant die zodra je hem aanraakte uit elkaar viel en moesten we even wachten. Toen we de bus inmochten kwam er een franse jongen naast me zitten waar ik de hele weg tot dat we bij zijn punt om te raften waren mee gepraat heb.
Nou.. Hij had een conversatie met mij geloof ik, ik niet helemaal met hem. Met zijn zachte stem en zware franse accent kan ik echt niet benoemen waar we het over gehad zouden hebben, ik geloof iets met skiën?! Maar blijkbaar waren mijn: ooh yeah! Yess, oh no.. Haha yeah true; reacties goed genoeg om het gesprek 4 uur lang aan te houden. Als hij lachte, lachte ik mee met een áhaaaa en als ik hoorde dat de zin vragend was vroeg ik of hij het kon herhalen zodat ik de vraag kon beantwoorden.. Lekker achterin een overvolle bus. Was gezellig.

Na ongeveer 4.5 uur moesten we stoppen en een stuk lopen, geen probleem.. Het was hele mooie 'natuur' waar ik uitgebreid foto's van heb gemaakt. Ook vond ik het woeste landschap prachtig, wat een te gekke wildernis! De rotsblokken, het helderblauwe meer en de vage paadjes waar je af en toe door een rivier heen moest om aan de overkant te komen.

Aan de andere kant stond een andere bus, waar we lang niet allemaal in paste. Met een groep hebben we 2 uur op het dak van de bus gespendeerd, door de bergen.. Hoe gaaf wil je het hebben?
Eenmaal aangekomen bij the last resort (goede naam voor een bungeejump company) kregen we instructies, werden we gewogen en in groepen ingedeeld.
Het bungeejumpen ging vanaf een loopbrug.. Doooood eng!! Maar het groepsgevoel hielp, iedereen was elkaar aan het supporten! Ik heb zo hard de longen uit mn lijf gegild dat ik de hele dag nog door iedereen na ben gedaan, en toen ik boven kwam iedereen heel hard moest lachen. Als ik erover vertel voel ik de adrenaline nog! Zou het zò nog een keer doen, maar dan zou ik iets beter naar de instructies luisteren -> je moest je armen gekruist houden nadat je voor de eerste keer weer omhoog ging.. Ik was veelste veel bezig met waaaaat gebeurd er dat ik dat niet deed en echt een hele harde klap kreeg, au.
Het was ontzettend gaaf en tijdens het bungeejumpen heb ik mensen ontmoet die ik nog steeds dagelijks zie, leuk!

De terugweg.. Ik weer als lekkere toerist 100 foto's maken van de 'geweldige natuur' waar ik net over vertelde. Tot dat er een nepalese jongen naast me kwam lopen.. Een paar maanden geleden is een heel dorp weg gevaagd door een aardverschuiving op die locatie. 400 mensen zijn omgekomen en er worden nog heeel veel mensen vermist. In het 'mooie helderblauwe meer' wees hij mij huizen, die allemaal alleen met het dak boven het water uitstaken. In het meer zouden nog tig lichamen liggen en het wordt dan ook wel het bloederige meer genoemd.. Tussen de rotsblokken waar we liepen waren ook lichamen weg gehaald en bijna het hele dorp (dus tussen de rotsblokken waren wij liepen) was omgekomen. Het water van het 'meer' is vrijgekomen tijdens de aardverschuiving. De prachtige natuur bleek een keiharde ramp te zijn.. Bah.

Die zondag ben ik met Willy(diegene waardoor ik hier ben!) naar het dorpje gegaan waar de opa en oma van Sabin (ouders van Ram) wonen. We moesten eerst met de taxi, en dan nog een stuk lopen. Het ligt tegen de jungle aan en het is er echt prachtig. de sinaasappels die we aten werden vers uit de boom geplukt! Wel schrok ik even toen ik een kamer binnenliep en er een koe lag.. En in de woonkamer wat geitjes rondliepen. zo gaan dingen hier op het platte land.
We werden zeeeer hartelijk ontvangen en ik kreeg een sjaal en armbanden cadeau.. Mensen die zo weinig geld hebben en dan ter ere van je aanwezigheid cadeautjes voor je kopen.. Ik wist niet hoeveel ik ze moest bedanken!!
Op de terugweg zijn we een stuk met de local bus gegaan, mijn god.. De vering voor bussen is hier nog niet uitgevonden geloof ik. Bomvol, op de slechte wegen.. Het was een ervaring op zich.. Hebben we dat ook maar weer meegemaakt!

Ik had al een tijdje in mijn hoofd dat ik naar pokhara wilde.. er was vorige week een conferentie in Kathmandu en de scholen waren dus gesloten, mooie kans om naar pokhara te gaan!!
8 uur in te toeristen bus met het mooooiste uitzicht!! Dan is 8 uur in de bus zitten niet eens meer zo erg.

de meiden van het bungeejumpen waren ook in pokhara en het was dus een en al gezelligheid. En jaaaa ik ben gaan PARAGLIDEN! Ik had geboekt bij het meest illegale bureau ooit en wist dus niet zo goed waar ik aan begon, we werden in een vage overvolle jeep naar boven gebracht naar een groot grasveld boven op een berg. Ik had een hele aardige Russische instructeur die met me gewacht heeft tot de wolken verdwenen en we met helder weer konden gaan paragliden. Paragliden is totaal niet eng.. Alleen de aanloop, als je struikelt lig je namelijk direct 50 meter lager.. Zodra je in de lucht bent zit je super comfortabel en is er niks aan de hand.

Ik ben inmiddels alweer een week terug in Kathmandu en het werkleventje is verder gegaan, ik zit aan de antibiotica voor mijn dubbele oorontsteking! Hoera!

Gelukkig doe uit buiten het werken ook heel veel leuke dingen en ontmoet ik hier de leukste mensen.. Ik ken heel kathmandu inmiddels uit m'n hoofd, dat krijg je als je al 6 weken op 1 plek zit
:)