Oeps..2.5 week verder

Lieve iedereen!

Wat gaat de tijd toch snel.. We zijn alweer 2.5 week verder!
(Oeps, blog een beetje vergeten door alle omstandigheden.. Maar hier issie!)

Er gebeurd ontzettend veel hier.. Ik schrijf vast niet alles op.. Komt later wel.

Ik werk 3 dagen per week in het Navijyoti centrum en 3 dagen per week in het children's home! Allebei totaal verschillend werk, maar dat is ook wel goed voor de afwisseling.. Het Navijyoti is namelijk ontzettend zwaar.

In verhouding met de algemene zorg in Nepal, biedt het Navijyoti goede zorg aan.. Maar stel je hier niet teveel van voor. Er zijn ongeveer 50 kinderen, allemaal met een aandoening (down syndroom, zwaar autisme, of niks gediagnostiseerd maar gewoon niet helemaal lekker of terwijl 'gek' zoals ze dat hier zien).
Ik kreeg dan ook de vraag van een leraar: 'hebben jullie dit soort mensen ook in Nederland'? De mensen geloven hier dat het karma is als je kind gehandicapt geboren wordt, en ze worden 9/10 keer dan ook te vondeling gelegd.
Ik heb meerdere mensen het voorbeeld gestuurd van het meisje wat op een hobbelpaard in de hoek zit, huilend en schreeuwend. Onder haar ligt een plasje met kwijl, omdat ze niet rechtop kan zitten hangt ze dus over de voorkant van het hobbelpaard heen. zelf rechtop lopen kan ze ook niet, ze heeft overal hulp bij nodig. Als daar dus even geen tijd voor is (de persoonlijke aandacht) dan wordt ze op het hobbelpaard gezet (bijna de hele dag).

Ook zijn sommige kinderen behoorlijk agressief.. (En daarbij heel sterk), omdat er niet veel orde is rennen er soms verschillende kinderen een andere 'klas' binnen, pakken alles wat ze pakken kunnen om het vervolgens op de grond te smijten (ook elkaar). Als je ze vast pakt heb je een grote kans op een schop of een klap, dusssssss.. Vul maar in.
Werken met deze kids is een ontzettende uitdaging, in deze situatie.. Maar ik leer er ontzettend veel van en heb inmiddels geleerd hoe met sommige situaties om te gaan. Daarbij lig ik goed bij de kinderen.. Als ik naar boven kom hoor ik ze zingen: (didi!! Didi!!! Diddi!!) (didi = zuster) (ik ben didi).

De kinderen in het children's Home zijn ontzettend beleefd, behulpzaam en dankbaar. Gister heb ik pasta voor ze gekookt! Ze hadden nog nooit iets anders gegeten dan rijst met linzensoep en groenten.. Ze vonden het heeeerlijk! Sommige hebben wel 3 borden gegeten. Ook oom en tante (hun verzorgers) vonden het heel lekker, en hebben me wel 10 keer bedankt.
Samen met de kinderen in children's Home hebben we hun speelkamer opgeruimd, toen ik de eerste keer binnenkwam lag alles over de vloer verdeeld en geen enkel spel was meer compleet. Ik ben naar de bath-batani gegaan (luxere supermarkt) en heb daar 2 plastic boxen gekocht waar we alles in hebben gedaan, en hebben de rest mooi op een rijtje gezet. (Nu hopen dat het zo blijft).

Naast het werken, doe ik hier natuurlijk ook toeristische dingen. Ik ontmoet hier veel leuke mensen, het mindere is alleen dat niemand naar Nepal gaat om in Kathmandu te blijven. De mensen waar ik iets mee doe, Savonds naar de bar ga, etc. Gaan vaak de dag daarna alweer weg voor een trekking.
Wél ontmoet ik soms ook andere vrijwilligers hier die blijven, jippie!
Ik ontmoet de gekste mensen.. Zoals iemand die al aan het reizen was voor anderhalf jaar, en nog geen plan had om terug te gaan. Hij kwam uit Duitsland en zag z'n studie niet meer zitten.. Heeft z'n baan opgezegd, studie gestopt, uitgemaakt met z'n vriendin en is weg gegaan. Wat een lef!

En dan m'n tour met de motor door de bergen.. Achterop bij Sabin. Wat was dat gaaf zeg! We zaten op een gegeven moment op 2000 meter hoogte en hadden uitzicht op de besneeuwde bergen, foto's uploaden lukt hier niet.. Dus dat komt als ik in Nederland ben.
De wegen hier zijn echt dramatisch.. Wat ben ik bang geweest zeg! Lekker op 1500 meter hoogte op een onverharde weg aan de dalkant een bus in halen. (Sure, why not?). Ik heb me er aan overgegeven en probeerde op Sabin te vertrouwen.. Hij gaat ieder weekend met z'n vrienden door de bergen toeren, dus zou dit vast wel weten.. Zolang ik zelf geen onverwachte bewegingen ging maken was het vast goed.

Even leuke beeldvorming: we stonden op een gegeven moment boven op een berg, op een glad en vooral heel stijl modderpad. Ik had gladde nike's aan en ging dus regelmatig op me bek, terwijl Sabin me steeds probeerde tegen te houden maar me ook wel fijn hard uit stond te lachen (het zag er ook echt niet uit), ik zocht houvast aan plantjes die je natuurlijk uit de grond trekt (sorry moeder natuur).. Maar we zijn er gekomen.

De dag daarvoor was ik uitgenodigd bij Sabin thuis, door Ram (zijn vader). We hebben traditioneel Dal Baath gegeten (ze eten hier niks anders).. Maar als er een gast is komt er kip bij (normaal rijst met linzensoep en groenten). Maar, bij de kip hoort het kippenbot in Nepal, dus ook keurig de botjes opgegeten (trots op mezelf).
Ram had ook een goede vriend uitgenodigd die drie kinderen hebben van mijn leeftijd, waardoor ik gelijk uitgenodigd werd om de volgende dag Dal Baath te komen eten. Dus na de motortoer met Sabin, heeft hij me bij zijn huis afgezet. Daar zaten Asmita(19), Sasmita(18) en jessey(17) met smart op me te wachten! Ze wonen met ze 5en in een kamer die nog kleiner is dan mijn hotelkamer (die is niet groot) in de school waar hij de wacht houdt.

Ik werd volledig ondervraagd, het was oprecht heel schattig. Ik kom uit zo een andere wereld, ze bleven met grote ogen en open mond luisteren naar hoe dingen in Nederland gaan. Dankzij een Nederlands sponsorgezin kunnen zij naar school, anders hadden ze gewoon thuis gezeten omdat school voor de gemiddelde Nepalees gewoon een 'luxe' is voor de rijkere.
Ik kreeg Dal Baath opgediend, Nepalezen eten pas voordat ze gaan slapen dus ik at apart. ze zaten met ze 5en te kijken hoe ik at (ongemakkeluuuuuuk), Nepalese porties zijn ontzettend groot.. En als je bord na veel moeite leeg is (is toch asociaal om niet op te eten?) staan ze gerust met de pan klaar om nog wat op te scheppen. Terwijl ik mijn eten at liepen er 3 kakkerlakken over tafel, en kon ik ook nog 3 haren uit de rijst vissen.. Hygiene is hier niet zo een dingetje :)

ik loop met een keelontsteking, de kindjes in het Navijoty zijn ontzettend verkouden omdat het hier winter wordt, dus er wordt eerst wat snot afgeveegd aan hun hand, en daarna mij liefdevol een handje gegeven. (Hallo keelontsteking!).

Ik ben van plan aankomende week te gaan bungeejumpen! Eerst even moed verzamelen.. Paragliden kan in pokhara.. (Ook gaaf) Ik ben sowieso van plan daar nog een paar dagen naartoe te gaan. Andere backpackers beschrijven het als 'heaven on earth' dus de verwachtingen liggen hoog!


Op naar de volgende blog! (Binnen 2.5 week)